خروج شازده کوچولو از قرنطینه - وبلاگ ماریانا

به گزارش وبلاگ ماریانا، اولین ترمی بود که آموزش، مجازی شده بود. همه پر انرژی و خرسند که امروز نه ولی فردا دیگه حتما کرونا رو شکست می دیم و برمی گردیم سر کلاس درس.

حالا بماند که به وقت امتحانات خاتمه ترم اون امنیت و سلامت برگزاری آزمون بدجور زیر دندون هامون مزه نموده بود و گفتیم خدا عظیمه، امروز و فردا هم نشد تا فارغ التحصیلی ما ان شاءا... کرونا رو شکست می دیم! خب حالا لازم نیست بخندی یا زیر لب به ما ناسزا بگی که نسل اینا شانس داشتن و اون از تعطیلی برف و آلودگی هواشون و این هم از مجازی شدن شون و اون قدیم ها اصلا از این خبرا نبود و سنگ از آسمون هم می بارید، مدرسه و دانشگاه تعطیل نمی شد و... دندون روی جگر بذاری یکی از اتفاق های قشنگ و مجذوب کننده دوران آموزش مجازی رو تعریف می کنم تا عمق خوش شانسی رو ببینی.

قرار من و آنتوان

داستان از اونجا آغاز شد که یکی از استادان برای این که به ما بفهمونه حواسم بهتون هست و فکر نکنید دیر اومدید می تونید زود برید؛ فکر نکنید نفهمیدم سر کلاس حاضر بودید با دو تا بالشت زیر سر و یک قدح آبدوغ خیار تو بغل و بعدشم چرت زدین و ساعت کوک کردین برای حضور و غیاب؛ امر کردن جهت کارنوشت خاتمه ترم، کتاب شازده کوچولوی آنتوان دو سنت اگزوپری عظیموار رو مطالعه نموده و با توجه به تحولات و عبور از قرن19 به20 و بعلاوه جنگ های دنیای تحلیل بفرمایید.(ایموجی اون سَردیس که داره می زنه تو صورت خودش). آخه عزیز دلم(استاد گرامی) مگه شازده کوچولو همون جمله تو نسبت به کسی که او را اهلی نموده ای مسؤولی، نبود که هر جا از دکتر شریعتی، کوروش کبیر، پروفسور سمیعی و نامه ای از چارلی چاپلین به دخترش کم می آوردیم، می چسبوندیم تنگ عکس هامون یا فرت می نوشتیم توی بایوی(فارسیش چی چی می شه؟) واتساپ و تلگرام؟ خب اندیشه های سیاسی رو چه به اهلی و وحشی و شازده کوچولو؟ اصلا این وصله ها به اون گوگولی مهربون و گلش نمی چسبه!... عجز و لابه کارساز نبود. جریان خیلی جدی تر از این حرف ها و کار از چهارتا پیکسل و شال طرح شازده کوچولو گذشته بود. حتی دیگه پز این که من اون نسخه ترجمه شاملو هم خوندم پاسخگو نبود. چی؟ کتاب صوتی با صدای خود شاملو؟ نه،نه. اونم دیگه وایساده بود یه گوشه دست به سینه نگاه می کرد ببینه بالاخره ما قراره چه جوری این حمار در گل مانده خود را نجات دهیم. ههععیی... آخرش چی کار کردیم؟ بقیه رو یادم نیست. ولی برای من آخرش نبود. تازه اول کار بود. این جوری که ابتدا صفحه گوگل محترم را باز نموده و از همون اول لیست، دونه دونه به قصد فیض و ادای تکلیف آغاز به مطالعه نمودم. بعد دیدم این طوری راه به جایی نمی برم و اول باید ببینم تو سر این آنتوان خان اگزوپری چی تراوش می نموده که آخر عمری رسیده به داستان شازده کوچولو تا بتونم بعدش یک جا وسط جنگ های دنیای یقش رو بگیرم. این شد که گفتم جناب اگزوپری عظیموار خودت یاری کن ما از این امتحان سربلند بیرون بیایم؛ تولد که نه، هنوز کارمون گیره ولی قول می دم 9 مردادکه سالگرد سر به نیست شدن تونه یه تاکسی اینترنتی بگیرم و مستقیم بیام خیابون نوفل لوشاتو و در سفارت فرانسه براتون چهار پنج تا شمع روشن کنم.

وی در خانواده ای مذهبی به دنیا آمد

آنتوان در یکی از روزهای گرم و خرماپزان ژوئن یا همین هشت تیر خودمون به دنیا میاد و جز نویسندگی به خبرنگاری مشغول و عاشق پرواز بوده و... نکنه آنتوان که تو خونه صداش می کردن تونیو، در دنیای موازی همین دبیر قفسه کتاب باشه... نکنه وقتی آنتوان ناپدید شد در این کالبد حلول کرد؟... ولی نه. یادمه شازده کوچولو چندان برای ایشون دندونگیر نبود. پس فرضیه رده. سلیقه ست دیگه. وقتی هلیم رو با نمک بخوری، شازده کوچولو رو هم دوست نداری! خب بسه بسه تا راه خروج تحریریه رو به ما نشون ندادن برگردیم سر درس و بحث خودمون. آره داشتم می گفتم آنتوان خان در خانواده ای مذهبی دیده به دنیا گشود. نخند! جدی می گم. نشون به اون نشون که از اون خانواده های اصیل و ثروتمند فرانسوی بودن و وقتی عظیم شد فرستادنش مدرسه نخبه های کاتولیک. از همون اول هم روی زمین بند نبود. مامانش هی می گفت پسر جان یک جا آروم و قرار بگیر و بشین سرجات. به درس و مشقت برس. انقدر منو با پنج تا بچه قد و نیم قد حرص نده.(چهار سالش که بود باباش جان به دنیا آفرین تسلیم کرد) ولی آنتوان مصر بود که باید بره دانشکده نیرو دریایی و از اونجا که دعای خیر والده دنبال سرش نبود؛ رفوزه شد (می دونستی رفوزه یک کلمه فرانسویه؟ نه؟ خب حالا بدون) و آغاز کرد به معماری خوندن. بعد از چند سال گفت کاش یک ناخنکی هم به خلبانی بزنیم ببینیم اینجا شاید بهتر باشه و بخت و اقبال یار و بتونیم یجورایی از این زمین بکنیم و بریم.

موتور مغز ش روشن شد

خداروشکر انگار خلبانی روی آنتوان جواب داده بود. از همون سال ها که پرواز رو آغاز کرد، موتور مغزش هم روشن و دست به قلم شد. دو سه تا کتاب هم نوشت ولی با پرواز شبانه سینه رو داد جلو و بادی در غبغب که بله آقا ما هم هستیم. هشت سال بعد که به اسم پستچی هوایی در حال جابه جایی مرسولات مردم بود، روی آسمان اسپانیا مجروح می شه. مهم اینه بعدش خیلی شیک و مجلسی برای درمان و دوران نقاهت تشریف می بره نیویورک و اونجا ساکن می شه. در همین دوران زمین انسان ها رو نوشت و تا جایی که می شد شاعرانگی هاش رو با تقدیر و تحسین از خودش و دیگر خلبان ها، ریخت توی این کتاب. یک سالی از مجروحیتش گذشت. حالا خلبان هواپیمای شناسایی ارتش فرانسه بود و به طرفه العینی خلبان جنگ رو فرستاد بره چاپخونه. دقیقا مثل پسرای ایرانی که دو سال می رن سربازی و میزان 30سال خاطره تعریف می کنن. آخه مرد مؤمن حداقل می ذاشتی چند صباحی بگذره بعد رمان تازه می دادی توی بازار. حالا جنگ سخت، تلخ و پر از رشادت های سربازان و مخصوصا خلبان های عزیز (بیا برات نوشابه هم باز کردم) ولی دیگه انقدر بی جنبه بودن هم خوب نیست. همین کارها رو کردی که توی اون برنامه گفتن نویسنده ها بیکارن و می شینن یک گوشه و هی می نویسن. همون روزها و بعد از سقوط فرانسه، دوباره برگشت به آمریکا. دو سال بعد آنتوان و کنسوئلو (همسر محترم) در حالی که در یکی از کافه های نیویورک نشسته بودن؛ جناب کاپیتان اومد کمی خودش رو شیرین کنه که ما جز نوشتن و خلبانی، نقاشی مون هم خوبه؛ شمایلی از یک پسر بچه روی دستمال کاغذی کشید و کنسوئلو هم براش کف زد که آفرین عزیزم و... هیچی دیگه آنتوان عاطفی و احساسی که از دنیای آدم عظیم ها خسته و بریده بود؛ با الهام از اون تصویر و تمام تجربیاتش از زندگی، جاودانه شازده کوچولو رو خلق کرد. یک حرف و حدیث هایی هم هست که آنتوان برای اون اخلاق قشنگش توی رابطه، شازده کوچولو رو می نویسه تا از همسرش دلجویی کنه. گل توی رمان هم همون سرکار خانم کنسوئلو بوده. اگزوپری سر به هوا که حالا در اوج معروفیت نویسندگی بود؛ دلش هوای پرواز داشت و باید برای کاری ناتمام به فرانسه برمی گشت. یک ماهی از 44سالگی اش می گذشت که برای پروازی اکتشافی از زمین بلند شد و دیگه هیچ وقت به این سیاره برنگشت. جایی بر فراز دریای مدیترانه، آنتوان بلعیده و برای همواره ناپدید شد. (سه تا ایموجی گریه)

فرود در ایران

یک جریان جالب بگم از ورود کاپیتان اگزوپری به ایران که کلا اندوه سرنوشتش رو بشوره ببره. محمد قاضی خدابیامرز سال 1333 که کارمند دارایی بوده؛ یک رفیق و همکار داشته که از فرنگستون براش کتابی رو سوغات میارن. این رفیق بنده خدای از همه جا بی خبر، میاد و برای جناب قاضی تعریف می کنه که دارم یک کتاب می خونم باقلوا. همچین با روح و روانم بازی می کنه که باید هرجور شده به فارسی ترجمش کنم. آقا محمد هم می گه قبلش بده ما هم یک تستی بکنیم اون باقلوا رو ببینیم چه جوریاست. قرار بوده کتاب یک هفته پیش آقا محمد باشه و چنان این باقلوا به ایشون خوش میاد که نه تنها یک هفته می شه دو هفته بلکه کتاب رو هم توی این مدت ترجمه می کنه که بره برای چاپ!

رستگاری با آنتوان

روحش شاد ولی یک هفته تمام زندگی من شده بود خوندن، چرخ زدن و سرک کشیدن توی زندگی اگزوپری و آثارش و همچنان بی نتیجه و بی ربط به اندیشه های سیاسی. شب آخر از خستگی فکر و مغز حس می کردم ممکنه به جای کارنوشت، دچار توهمات بشم و شازده کوچولوی 2 رو بنویسم و تحویل استاد بدم. هر جوری بود از هر دری با ربط و بی ربط بافتم. کار رو ذخیره و فرستادم برای استاد. لپ تاپ رو بستم و رفتم خوابیدم. یک ماه در استرس سرنوشت پر ابهام نمره این درس گذشت. حدس و گمان درباره نتیجه امتحان از طرح فرضیه برای عاقبت آنتوان خان هم سخت تر بود. بالاخره نمرات اومد. در یک روز گرم مرداد. حوالی همان روزهایی که آنتوان برای همواره پرواز کرد. اندیشه های سیاسی قرن بیستم، 5/19 تمام!

نعیمه سیلواری - ضمیمه قفسه کتاب روزنامه وبلاگ ماریانا