نگاهی کوتاه به فیلم سینمایی هناس؛ طرحی از یک زندگی - وبلاگ ماریانا

به گزارش وبلاگ ماریانا، خبرنگارانـ هناس دومین ساخته حسین دارابی بعد از فیلم مصلحت است. احسان ثقفی و مهدیه عین اللهی به صورت مشترک فیلمنامه این فیلم را نگاشته اند و محمدرضا شفاه تهیه کننده آن است. مریلا زارعی و بهروز شعیبی بازیگران دو نقش اصلی فیلم هناس هستند که در کنار وحید رهبانی، سیاوش طهمورث، سولماز غنی، امین میری، علیرضا نائینی و کوثر حیدری (بازیگر خردسال) به ایفای نقش در این فیلم پرداخته اند.

در خلاصه داستان این فیلم آمده است:

شهره پس از کنسل شدن سفرشان به هانوفر آلمان متوجه می گردد که جان همسرش در خطر است و کوشش های عاشقانه ای می نماید تا زندگی اش را از تشویش و تلاطم بیرون بکشد.

هناس در ژانر اجتماعی روایتی آزاد از زندگی خانم شهره پیرانی، همسر شهید داریوش رضایی نژاد، دانشمند ایرانی است.

مریلا زارعی بازیگر نقش همسر شهید رضایی نژاد در نشست خبری پس از اکران فیلم گفت:

افتخار می کنم که نقش همسر شهید رضایی نژاد را بازی کردم. خانم پیرانی بسیار به ما لطف داشتند و دست من را برای ایفای نقششان باز گذاشتند. من در تمام لحظاتی که نقش ایشان را بازی می کردم، احساس می کردم که باید با همه وجود و توانم این نقش را به انتها برسانم تا این امانت را به درستی تحویل بدهم. من از خانم پیرانی عشق، پایداری و ایمان را دریافت کردم و سعی کردم که با توکل به خدا و یاری عوامل فیلم نقش را به انتها برسانم تا شرمسار ایشان نشوم.

خانم پیرانی نه تن ها محدودیت و اجباری برای ما ایجاد نکرد، گاه که سر صحنه تشریف می آوردند، به من نزدیک نمی شدند؛ چون خودم از ایشان درخواست نموده بودم. من در طول فیلم برادری خیلی درگیر کار و نقش می شوم، برای همین از ایشان خواهش نموده بودم که این فاصله را با هم حفظ کنیم. اولین بار وقتی اشک های خانم پیرانی را در مواجهه با فیلم دیدم، با اشک های شان اشک ریختم و خدا را شکر کردم که صاحب این نقش رضایت داشتند و تحت تاثیر این فیلم قرار گرفته است.

حسین دارابی، کارگردان فیلم درباره هناس به وبلاگ ماریانا گفت:

انتخاب بازیگران یکی از سخت ترین مراحل کار است. انتخاب اشتباه می تواند تمام فیلم را نابود کند. خوشبختانه مریلا زارعی پیشنهاد ما را پذیرفتند و نتیجه خوبی رخ داد. پرداخت چنین سوژه هایی بسیار سخت است. ما فکر کردیم برترین حالتی که با آن می توان به فضا نزدیک شد، همین نگاه شهره پیرانی است و هدف ما ترسیم تشویش درون زن چنین همسری بود. ما با فیلمی بیوگرافیک عاشقانه طرف هستیم. فضای چنین اثری ایجاب می نماید که ریتم قصه کند باشد و به آرامی پیش برود. اما من فکر می کنم پیروز شدیم که ضرباهنگ کار جوری پیش برود که ریتم قصه خسته نماینده نباشد.

نظرات بعضی از منتقدان را درباره هناس بخوانید

آریا قریشی

در مقایسه با دیگر آثار استراتژیکی که نهاد های عمومی در سال های اخیر ساخته اند، می توان از چند جنبه برای هناس اعتبار قائل شد. دارابی و همکارانش زاویه دید تازهی را برای روایت داستان انتخاب نموده اند. آن ها سعی نموده اند تا داستان را از زاویه ای ملی و نه حزبی مطرح نمایند و کم تر از نمونه های مشابه به سمت شعارزدگی رفته اند. فیلم تا دقیقه 30 افتان و خیزان پیش می رود؛ اما از جایی که شهره سعی می نماید شخصا ماجرا های مربوط به همسرش را پیگیری کند، فیلم به طور کامل از دست می رود.

مهم ترین بی منطقی فیلم این است که با آن که خطر بیخ گوش داریوش است، پنهان کاری شهره و اقدامات سرخود او نه چندان باورپذیر است و نه منطقی جلوه می نماید. استفاده نه چندان دلچسب از عنصر تصادف سانتی مانتالیسمی است که مدام غلیظ تر می گردد و انتها بندی ضعیف هم از دیگر مسائل فیلم محسوب می گردد.

مجتبی اردشیری

فیلم های امنیتی کارنامه لاغری در سینمای ما دارند. داستان هناس، اما از یک زاویه با تمام آثار امنیتی سینمای ایران فرق دارد. در این فیلم دوربین چندان خود را درگیر پیچیدگی های ماجرای ترور نمی نماید، بیش تر در خانه است و کوشش می نماید از اتفاق های بیرون به عنوان ملجاء درستی برای پدید آورن تعلیق استفاده کند. در همین فضا تعلیق درست سبب شده است تا مخاطب مفهوم خطر ترور را در تمام بافت اثر حس کند. این تعلیق درست نقطه گذاری های تعیینی در تمام طول فیلم دارد. فیلم از سکانس افتتاحیه که میخ اول را محکم می کوبد تا زمان شهادت دانشمند هسته ای در چند بزنگاه این خطر را از زوایایی تازه به مخاطب گوشزد می نماید.

تمامی این بزنگاه ها منطق روایی درام را در راستا صحیح خود راهنمایی می نمایند. بعلاوه فیلم در کوشش است تا فارغ از داده هایی که به قهرمان زن خود می دهد، نوعی مصالحه میان دو دیدگاه ترس و ایمنی معقول با عادی سازی شرایط را برقرار کند و از محل تقابل میان این دو دیدگاه نیز به طرح مسأله بپردازد و فضای داستانی خود را پربارتر کند. در سکانس ترور اصالت فاجعه خود را بیشتر نشان می دهد. تعیین می گردد که آن طراحی درست و آرامشی که تا پیش از این نشان داده شد، تا چه میزان توانسته است ابعاد فاجعه آمیز یک ترور را به تصویر بکشاند و التهاب آن را چند برابر کند.

رضا صائمی

نام عجیب فیلم کنجکاوی برانگیز است؛ اما تماشای آن ناامید نماینده است. فیلمی که براساس داستان واقعی قرار است قصه زندگی و ترور شدن یک دانشمند هسته ای را روایت کند؛ اما واقعیت در آن به علت سستی فیلمنامه و شخصیت پردازی ها به خلق موقعیتی رئالیستی نمی انجامد. وقتی قرار است یک داستان واقعی و حتی یک مستند را هم به تصویر بکشیم، نیازمند یک درام و منطق دراماتیک هستیم. اینجا قرار نیست شخصیت های واقعی در فیلم حضور داشته باشند؛ بلکه قرار است کاراکتر هایی نقش آن ها را بازی نمایند و این یعنی محتاج درام پردازی هستیم که منطق خودش را لازم دارد. هناس بیش تر دچار سانتی مانتالیسم و نوعی روایت پروپاگاندایی در قصه شده است و به همین علت تاثیرگذاری اش را از دست می دهد. آنچه اتفاق نمی افتد، شکل گیری و باورپذیری یک قهرمان ملی است.

فیلم ساز کوشش نموده است با تمرکز و تاکید بر همسر این قهرمان به او بنگرد؛ اما درنهایت از حاشیه به متن نمی رسد و نمی تواند قهرمان بسازد. وقتی فیلم قهرمان ور قهرمان نمی سازد، سایر عناصر فیلم حتی اگر واجد ارزش های زیبایی شناختی باشند، خنثی شده است و در خدمت ایده مرکزی قصه قرار نمی گیرند. هناس درنهایت نمی تواند نام داریوش رضایی نژاد را در فکر مخاطب ثبت کند. فیلم داستان زنی است که کوشش دارد به هر نحوی زندگی خود و خانواده اش را حفظ کند و آن را از خطرات و آشوب های پیرامون کاری همسرش دور سازد. روایتی زنانه که اغلب دل نگرانی ها و اضطراب های او را به تصویر می کشد. همین زاویه دید غلط فیلم برای روایت قصه اش به ضد خود بدل می گردد.

کمال پورکاوه

حسین دارابی بعد از فیلم قابل قبول مصلحت با ساخت فیلم هناس یک سره به پرتگاهی عمیق سقوط نموده است. فیلم با وجود داشتن یک دست مایه مناسب برای فراوری اثری هیجان انگیز با فیلمنامه ضعیفی که اوج و فرود چندانی ندارد، بار ها و بار ها مخاطبش را تا مرز کسالت پیش می برد. هناس با تمرکز فیلم ساز روی دغدغه های سطحی کاراکتر زن عملا به یک ملودارم خانوادگی رقیق و دم دستی تبدیل شده است که نمونه های مشابه آن را در سریال های درجه دو تلوزیون می بینیم.

فیلم بیش از آن که اثری درباره زندگی پرتلاطم و کوشش های یک دانشمند هسته ای برای رسیدن به پیروزیت باشد، به زندگی زنی می پردازد که بیش از هر چیز نگران معیشت و سلامت خانواده اش است و در این راستا با اجتناب از نزدیک شدن به قهرمان اصلی داستان با سکانس هایی مانند تولد، سینما رفتن، رفت و آمد زن به شرکت رقیب و ترسیم کلی شخصیت فرعی که نمی توانند هیچ نقشی را در درام اصلی بازی نمایند، وقت مخاطب را تلف می نماید.