وقتی خالق ارباب حلقه ها با تبر دنبال همسایه اش می دوید - وبلاگ ماریانا

به گزارش وبلاگ ماریانا، جی. آر. آر تالکین، نویسنده ارباب حلقه ها و هابیت یک اخلاق نه چندان غیرمنتظره داشت؛ او عاشق شوخی کردن بود و احتمالا برای سر کار گذاشتن دیگران و شوخی کردن با آن ها برنامه ریزی می کرد. شوخی هایی مثل تعقیب همسایه با تبر در دست و لباس جنگجو های آنگلوساکسون یا دادن دندان مصنوعی به جای پول خرد به مغازه دار.

به گزارش همشهری، اگر میانگین عمر آدمیزاد 150 سال بود، می توانستیم انتظار داشته باشیم جی. آر. آر تالکین، خالق ارباب حلقه ها و هابیت در ژانویه 2022، صدوسی سالگی اش را جشن بگیرد.

این نویسنده و استاد دانشگاه ظاهرا علاقه زیادی به شوخی داشته است. البته منطقی است که فکر پشت خلق افسانه های عمیق و متنوع و سنت های مجذوب نماینده سرزمین میانه، در زندگی روزمره خود، مقداری هم بازیگوش باشد، اما گویا علاقه تالکین به شوخی های عملی قدری هم افراطی بود.

تالکین از هواداران قدیمی و پرو پا قرص برادران مارکس بود و حتی در دوران جوانی هم به شوخی های عملیش معروف بود. تالکین در جوانی، وقتی به آکسفورد رفت، همه او را به شوخی و طنازیش می شناختند.

در سال 1912 وقتی یک دانشجوی سال اولی بود، باشگاهی ادبی راه انداخت با عنوان آپولاستیکز (Apolausticks): کسانی که خود را وقف کار هایی می نمایند که دلشان می خواهد.

اعضای این باشگاه ادبی خود را وقف نوشتن مقاله و بحث و مناظره نموده بودند. یک بار او و یکی از دوستانش داخل یک اتوبوس خالی پریدند و راه افتادند و دانشجویان دیگر را سوار کردند و برای جمعیتی که گرد هم آورده بودند، سخنرانی کردند.

سال ها بعد، وقتی تالکین استاد دانشگاه آکسفورد بود، به خاطر پوشیدن لباس یک جنگجوی آنگلوساکسون با تبر و تعقیب همسایه شگفت زده، زبانزد شد. تالکین ظاهرا این شیرین کاری را چند باری انجام داد.

او موقع سخنرانی هم شوخی می کرد. او گه گاه یک کفش سبزرنگ 4 اینچی از جیبش بیرون می کشید تا اثباتی برای وجود لپرکان ها (موجودات افسانه ای ایرلندی با قامت کوتاه، ریش بلند و کت سبز) باشد.

او عاشق لباس مبدل بود. یک بار او و دوست نویسنده اش سی. اس. لوئیس، خالق ماجرا های نارنیا، در پوست گوسفند و صورت های سفیدنموده، به عنوان خرس قطبی به مهمانی رفتند.

البته مهمانی کاستوم پارتی نبود و قرار نبود مهمان ها با لباس مبدل وارد شوند. او این کار را فقط برای تفریح و شوخی انجام داد.

بازیگوشی تالکین در دوران پیری هم ادامه داشت: او اغلب دندان های مصنوعیش را به جای پول خرد به مغازه داران می داد. تالکین نوشت: من حس شوخ طبعی بسیار ساده ای دارم، که حتی منتقدان قدرشناس من هم آن را کلافه نماینده می دانند.

البته شوخی لباس پوشیدن به عنوان یک جنگجوی آنگلوساکسون تبردار، شوخی دم دستی و ساده ای نیست، اما به هرحال برای یک مغازه دار، لابد دندان مصنوعی به جای پول خرد، کلافه نماینده است.